Sve do kraja 19. vijeka pa čak i pocetkom 20. vijeka, homoljski i podunavski dijelov Đerdapskog kraja su bili naseljeni u velikoj mjeri Vlasima koji su ga njegoval
Miličin sin je umro u ranim dvadesetim, tada je imao verenicu, a dok je služio vojsku hitno je prebačen u beogradski Klinički centar i ubrzo preminuo od galopirajuće leukemije.
i i cuvali svoju tradiciju koja je bila narodna. Oni su jednostavno imali ritual koji se zvao “otkopovanje” mrtvih i tako su obozavali mrtve.
Kopanje je posebno uobicajno sve ovo kada se radi o mladicu ili djevojci ako umru mladi. 40 dana nakon sahrane, rodjaci pokojnika se skupe i dodje na groblje, iskopaju grob i onda se vadi kovceg. Uradi se to sve dok sunce izlazi. Postavljali bi lijes ili kutiju, otvarali bi poklopce pa bi onda pokojnikovo lice se obrisalo sa maramicom. Zatim bi mu okrenuli lice ka suncu i pustili da on sija sam. Posto bi sunce uzeli pokojnika, ponovo bi bila sahrana,a porodica bi tada na taj dan sve spremila za sahrane isto kao i prvi put kada je sahranjen bio. Sve se ovo desavalo u najuzim krugovima porodicnim i za to javnost ne zna toliko puno.
Ovdje se podrazumjevalo da se napravi obred poboznosti suncu i odrzavalo se u ovom selu 90 tih godina proslog vijeka sa ciljem da se pokojniku omoguci besmrtnost na onom svijetu. Ovaj obicaj nije nov u drugim dijelovima svijeta kao naprimjer u Rumuniji. Pokojnici se isto tako eksumiraju i nakon 7 godian kao sto se svake godien ovo radi na Madagaskaru a slican obicaj postoji i u Indoneziji.
Milica je cula od rodjaka da se iskopavaju mrtve ljude pa je to uradila i sa sinom. Istrazivala je sve ovo i saznala da postoji ovakav obicaj i u Laznica u 19. vijeku.
Njen sin je umro mlad u 20 tim godinama a tada je imao i vjerenicu dok je sluzio vojsku a ubrzo je umro od teske bolesit. KAda je umro ona mu je zavezala crveni konac od centra ambulante jer vlaski narod vjeruju da je dusa prosla kroz crveni konac i da se tako vraca kuci i tako jedino moze da nadje put do kuce.
